ความพอเพียง แบบไหนถึงเรียกว่า “เพียงพอ”

ปัญหาการคมนาคมของไทยมีมากขึ้นทุกวี่วัน ไม่ว่าจะเป็นปัญหารถติด ปัญหาเส้นทางจราจร ปัญหามอเตอร์ไซค์บนทางเท้า แต่ว่าที่ผ่านมาก็ยังไม่มีการแก้ไขที่ชัดเจนหรือได้ผลเลย ปัญหาเดิมซ้ำ ๆ ยังคงเกิดขึ้นมาตลอด และดูไม่มีทีท่าว่าจะมีใครที่จะแก้ไขเรื่องนี้อย่างจริงจัง และเมื่อเกิดปัญหาต่าง ๆ มากมาย การขนส่งสาธารณะจึงเป็นอีกตัวเลือกสำคัญที่คนหันมาใช้กัน แต่ว่าเมื่อมองเห็นราคาค่าโดยสารที่ปรับเพิ่มขึ้นแล้ว มีผู้ใช้บริการจำนวนไม่น้อยที่มีคำถามในใจว่าเหมาะสมแล้วหรือ หากลองดูรูปแบบของขนส่งสาธารณะของบ้านเราก็จะสามารถแบ่งประเภทใหญ่ ๆ ได้ดังนี้ รถเมล์ รถเมล์เป็นขนส่งสาธารณะที่คนนิยมใช้ค่อนข้างมาก เพราะราคาถูกและเส้นทางก็มีหลากหลาย แต่การปรับขึ้นราคาของรถเมล์ก็ส่งผลต่อคนจำนวนไม่ได้น้อย ส่วนใหญ่มักจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่ายังไม่สมเหตุสมผล หากเป็นรถ ขสมก. ที่เป็นรถแอร์ก็ยินยอมได้ เพราะด้วยคุณภาพของรถและการบริการ คนก็ยอมจ่ายในราคาที่เพิ่มขึ้น แต่หากเป็นรถร่วมที่สภาพค่อนข้างเก่าและการบริการที่ไม่ได้ค่อยได้มาตรฐานหลายคนก็แย้ง รถไฟฟ้า BTS MRT และ Airport Link นับว่าเป็นขนส่งสาธารณะที่ได้รับความนิยมสำหรับคนเมือง เพราะความรวดเร็วทันใจ คนจึงนิยมใช้รถไฟฟ้าในการเดินทาง แต่ด้วยราคาที่เพิ่มขึ้นซึ่งสวนทางกับคุณภาพของรถไฟฟ้าที่เก่าลง โดยเฉพาะ BTS ที่เกิดเหตุขัดข้องบ่อยจนส่งผลกระทบต่อผู้โดยสาร เรื่องนี้เป็นที่วิพากษ์วิจารณ์เป็นอย่างมากในโลกออนไลน์และสร้างความเดือดร้อนให้กับคนทำงานเป็นอย่างมาก รถทัวร์ รถบัสโดยสาร สำหรับคนที่ต้องเดินทางเป็นหมู่คณะหรือเดินทางไกล จะนิยมใช้โดยเฉพาะช่วงเทศกาลที่จะคึกคักมาก และรถมีไม่เพียงพอต่อความต้องการของผู้โดยสาร รถตู้ รถตู้มีบริการอยู่ทุกที่ทั่วประเทศ และค่อนข้างมีปัญหาบ่อย ไม่ว่าจะเป็นการอัดผู้โดยสารเกินจำนวนที่กฎหมายกำหนด หรือการรับส่งผู้โดยสารนอกส้นทาง รถไฟ เป็นขนส่งสาธารณะที่คนนิยมใช้ในการเดินทางไกล…

ในวันรับปริญญาคงเป็นวันที่บัณฑิตทุกคนจะต้องภาคภูมิใจกับความสำเร็จของตัวเองเป็นอย่างมาก แต่รู้หรือไม่ว่าในวันนั้นมีคนที่เขาภูมิใจมากกว่าตัวบัณฑิตเสียอีก คนๆ นั้นก็คงหนีไม่พ้นคนเป็นพ่อเป็นแม่ เพราะใบปริญญาที่ลูกถืออยู่ในมือนั้น คือหยาดเหงื่อและแรงกายแรงใจที่พ่อกับแม่จะหาให้ลูกได้                 เรื่องรับปริญญาที่กำลังกลายเป็นกระแสที่ฮือฮาในโลกโซเชียลขณะนี้ เป็นคลิปวีดีโอหนึ่งที่ลูกสาวเรียบจบและรับปริญญา ณ มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง และได้รับการเซอร์ไพรส์จากผู้เป็นพ่อด้วยไปไวนิลขนาดใหญ่ ที่ระบุข้อความว่า “อาจารย์ขว้างเกรด 4 มาให้ ด้วยความตกใจกูเลย “หลบทัน” #เกรดอัปรีย์แต่หน้าตาดีค่ะ ขอบใจคุณลูกจบให้กูสักที” เมื่ออ่านดูแล้วก็กลายเป็นเรื่องขำๆ ที่คุณพ่อแซวลูกสาวในวันรับปริญญา แต่ถ้ามองในอีกแง่มุมหนึ่ง ภายใต้ข้อความที่แซวจากคุณพ่อนั้น ก็คงซ่อนความหายเหนื่อย ความโล่งใจ และความยินดีกับความสำเร็จของลูกในวันนี้ด้วย เพราะกว่าที่ลูกจะมีวันนี้ได้คงไม่ต้องให้อธิบายว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ต้องเหนื่อยแค่ไหน                 แต่กระนั้น การรับปริญญาก็เป็นแค่เพียงก้าวแรกของชีวิตที่จะทำให้การดำเนินชีวิตต่อจากนี้ไปเป็นชีวิตที่สมบูรณ์แบบต่างหาก เพราะชีวิตในโลกของการทำงานมันช่างแตกต่างกับโลกแห่งการเรียนอย่างสิ้นเชิง เช่นนั้นแล้ว จงเตรียมตัวให้พร้อมที่จะเริ่มต้นก้าวเข้าสู่โลกอีกใบของชีวิตได้เลย ซึ่งหากใครที่เพิ่งเป็นบัณฑิตจบใหม่และยังคงเคว้งคว้างอยู่ในอากาศไม่รู้จะไปทางไหนดี แนะนำเลยว่าให้เริ่มจากเคล็ดลับง่ายๆ เพียง 3 ข้อ ได้แก่                 1. ค้นหาตัวตน                 หากยังไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนให้เริ่มจากตัวเองก่อน ลองหาตัวตนของตัวเองให้เจอว่ารักหรือชอบที่จะทำอะไร อะไรที่ทำแล้วจะมีความสุขมากที่สุด อะไรที่ทำแล้วจะไม่มีวันรู้สึกเบื่อ และอะไรที่ทำแล้วสามารถพูดได้อย่างเต็มบอกว่ามันคือความรัก นั้นแหละคือสิ่งที่ชอบ ถ้าไม่เริ่มจากสิ่งที่รักสิ่งที่ชอบก่อนต่อให้พยายามหรือฝืนทำมากแค่ไหนก็ไม่มีทางประสบความสำเร็จ หรืออาจจะประสบความสำเร็จได้แต่จะไม่มีความสุขกับมัน                 2. ลงมือทำ…

เคยสงสัยกันไหมว่า? ทำไมความรักบางทีก็ดูสวยงาม บางทีก็ดูโหดร้าย บางครั้งก็ดูไม่ค่อยมีความหมาย บางครั้งก็ยิ่งใหญ่เกินจะไขว่คว้า เป็นสิ่งที่ยากนักที่จะพูดถึงเรื่องความรักบนโลกใบนี้ ถ้าให้ 100 คน มาพูดแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความรัก ว่าความรักมันคืออะไร มีความหมายต่อชีวิตคุณยังไง หากให้พูดก็มีความคิดเห็นที่แตกต่างกันออกไป 100 ความคิดเห็นกันเลยทีเดียว เพราะว่าทุกคนต่างก็ใช้ความรู้สึกของตนเองในการเชื่อมโยงเรื่องราวเกี่ยวกับความรักที่เกิดขึ้นทั้งหมดในชีวิตเพื่อแสดงออกมาเป็นมุมมองของแต่ละคน แต่ทุก ๆ มุมมองของความรักนั้นก็ล้วนมาจากประสบการณ์ที่เกิดขึ้น มุมมองที่มาจากเรื่องราวที่ได้พบเจอผ่านการออกแบบและสื่อสารความหมายต่อกันและกัน เกิดเป็นพฤติกรรมที่เลือกปฏิบัติที่จำเป็นต้องเอื้อเฟื้อและตอบสนองกัน ในที่นี้กล่าวคือความรักแบบคู่ชีวิต ที่กำลังจะนำเสนอให้เห็นว่า หากอยากให้มีความยั่งยืนนั้นควรเป็นอย่างไร?                 น่าเสียดายนักที่หลาย ๆ ครั้งความตั้งใจของคนเราที่อยากให้เป็น “กลับไม่เป็นดั่งใจหวัง” ความผิดหวังนำพาสู่ความหวาดกลัว ความไม่เชื่อมั่น เมื่อหลาย ๆ คนต้องเจอเรื่องราวที่ผิดหวังจากความรัก เพราะอยากให้รักเป็นดั่งใจหวังและปรารถนาแต่ก็ได้มาเพียงเศษเสี้ยวความรู้สึก ทำให้หลาย ๆ คู่ต้องเลิกรากันไปเพราะเหตุผลมากมายที่เอามาใช้เพื่อหาทางที่จะไม่เข้าใจกัน แน่นอนว่าหากความรักที่มีข้อแม้ตั้งแต่แรกโดยไม่ได้รับความชัดเจนหรือความเข้าใจกันแล้วนั้นย่อมมีวันที่ต้องเกิดปัญหาตามมา ในที่นี้กล่าวคือ หากความรักที่จะยั่งยืนได้จริงนั้นคือ ความรักที่มีคนสองคนยอมรับและจะหาวิธีเข้าใจกันสุดแล้วแต่จะมีปัญหาหรือข้อข้องใจอะไรก็ต้องยอมรับกันก่อนว่าจะเรียนรู้ซึ่งกันและกันและยอมรับที่จะปรับตัวเข้าหากัน ไม่เพียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่หมายถึงคนทั้งสองคนที่จะต้องทำด้วยความรู้สึกอันแท้จริง ความรักที่ดีคือการให้เกียรติซึ่งกันและกัน รักที่ดีคือรักที่สามารถเติมเต็มทุกเรื่องราวของกันและกัน ความรักที่ดีคือคอยอุ้มชูและสนับสนุนซึ่งกันและกันแต่คนเราหลาย ๆ คนมักยึดติดกับตัวเองมากจนเกินไป เมื่อต้องการอะไรก็ต้องได้รับอย่างนั้น แน่นอนว่ามันเป็นพื้นฐานความต้องการของมนุษย์โดยทั่วไปอยู่แล้วในเรื่องของความจำเป็นหรือตอบสนองสิ่งที่ต้องการให้สำเร็จ ทำให้ความคิดมักติดอยู่ในหัวเสมอว่าด้านใดก็ไม่สำคัญเท่ามุมมองของตนเองด้านเดียว จนลืมไปว่าอีกมุมมองหนึ่งที่ซึ่งควรเข้าใจและลืมไปว่าเคยได้ตกลงยอมรับที่จะปรับตัวเข้าหาคนที่ซึ่งเป็นคนรักนั้นมันได้หายไปเพราะความคิดที่มีด้านเดียว จนเกิดเป็น “ความคิดที่เห็นแก่ตัว”…

บางครั้งชีวิตคนเราก็ไม่ได้สมหวังไปซะทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องที่เราตั้งใจและคาดหวังก็ไม่เป็นดังหวังอย่างพลาดท่า คนทุกคนต่างใช้ชีวิตในทุกวันก็เพื่อความอยู่รอด เพื่อทำในสิ่งที่รักและตั้งใจ เพื่อการสร้างความมั่นคงให้กับชีวิต แต่จริง ๆ แล้วคนเราต้องการแค่นี้จริง ๆ หรือ เชื่อว่าหลาย ๆ คนจะเคยตั้งคำถามบ่อยครั้งในชีวิตว่า ทำไปทำใมนะ? ทำไมเราต้องทำอย่างนี้ เราต้องทำสิ่งนี้เพื่ออะไรกัน เมื่อไหร่ที่มีคำถามเข้ามานั่นแปลว่าสัญญาณนั้นกำลังจะบอกเราว่าเรากำลังต้องการคุณค่าจากสิ่งที่ทำ                 เราใช้เวลาไปกับการเรียนรู้และการทำงานไปในแต่ละวันมากกว่าการได้พักผ่อนหรือวันหยุดที่เราควรจะมี การเลือกหาความสุขให้ตัวเองนั้นมีหลากหลายรูปแบบและหลายวิธีที่แต่ละคนถนัด หรือความชอบที่แตกต่างกันไป บางคนเลือกหาความสุขด้วยการไปท่องเที่ยวเปิดโลกกว้างให้กับตนเอง หรือบางคนอาจเลือกที่จะนอนดูหนังสักเรื่องหนึ่งที่ตัวเองชอบอยู่กับบ้าน บางคนเลือกฟังเพลง ร้องเพลง วาดภาพ ช้อปปิ้ง หรือการพบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูง แต่ละคนก็มีกิจกรรมที่ทำแตกต่างกันไปต่างก็ล้วนแต่เป็นเรื่องที่สร้างความสุขให้กับตัวเอง กล่าวคือ คนที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกใบนี้คงเป็น “คนที่มีความสุข” จึงไม่แปลกนักที่คนที่มีอายุยืนที่สุดคือคนที่มีความสุขที่สุด เพราะความสุขที่แท้จริงยิ่งกว่ายาขนานชั้นดี ไม่ใช่เป็นเพียงคำที่ใช้เรียกความรู้สึก แต่หมายถึงปฏิกิริยาที่มีสารบางอย่างหลั่งออกมาที่เรียกว่า “สารแห่งความสุข” ความมหัศจรรย์ของความสุขจึงทำให้ร่างกายและหัวใจแข็งแรง เรียกได้ว่ามีความต้านทานต่อโรค ต่อสภาวะที่รุมเร้าหรือปัจจัยเสี่ยงต่อการคุกคามของอาการแทรกซ้อนต่าง ๆ ในอาการที่ป่วย ทำให้สามารถฟื้นตัวได้เร็ว อย่างรูปแบบการใช้ดนตรีบำบัดในคนป่วยที่สามารถทำให้สุขภาพร่างกายและจิตใจเข้มแข็งขึ้นมาได้เพราะเกิดจากความสุขแม้จะไม่ได้ทานยา ต่างจากคนที่ทานยาอย่างเดียวแต่ไม่ได้รับการบำบัดทางดนตรี สารมหัศจรรย์นี้ทำงานในร่างกาย ยิ่งหากเป็นคนปกติไม่ได้เจ็บป่วยแต่อย่างใด ความสุขนี้ถือว่าเป็นเกราะหรือภูมิต้านทานที่ดีให้กับตัวเองได้เป็นอย่างมากเลยทีเดียว เพราะจริง ๆ แล้วเราอาจมองข้ามไปว่าชีวิตทุกวันนี้เราเพียงต้องการทำเพื่อประโยชน์ที่จะได้รับ ทำเพื่อสร้างความมั่นคงและทำตามเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ จนลืมไปว่าแท้ที่สุดแล้วเราเพียงต้องการความสุขในชีวิต หากคุณค่าที่ควรจะได้รับในชีวิตคือสิ่งนี้แล้ว ทำไมเราจึงไม่รีบหารีบทำรีบสร้างความสุข…