ปริญญาที่ต้องแลกมากับความพยายามและหยาดเหงื่อของพ่อแม่

บางครั้งชีวิตคนเราก็ไม่ได้สมหวังไปซะทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องที่เราตั้งใจและคาดหวังก็ไม่เป็นดังหวังอย่างพลาดท่า คนทุกคนต่างใช้ชีวิตในทุกวันก็เพื่อความอยู่รอด เพื่อทำในสิ่งที่รักและตั้งใจ เพื่อการสร้างความมั่นคงให้กับชีวิต แต่จริง ๆ แล้วคนเราต้องการแค่นี้จริง ๆ หรือ เชื่อว่าหลาย ๆ คนจะเคยตั้งคำถามบ่อยครั้งในชีวิตว่า ทำไปทำใมนะ? ทำไมเราต้องทำอย่างนี้ เราต้องทำสิ่งนี้เพื่ออะไรกัน เมื่อไหร่ที่มีคำถามเข้ามานั่นแปลว่าสัญญาณนั้นกำลังจะบอกเราว่าเรากำลังต้องการคุณค่าจากสิ่งที่ทำ                 เราใช้เวลาไปกับการเรียนรู้และการทำงานไปในแต่ละวันมากกว่าการได้พักผ่อนหรือวันหยุดที่เราควรจะมี การเลือกหาความสุขให้ตัวเองนั้นมีหลากหลายรูปแบบและหลายวิธีที่แต่ละคนถนัด หรือความชอบที่แตกต่างกันไป บางคนเลือกหาความสุขด้วยการไปท่องเที่ยวเปิดโลกกว้างให้กับตนเอง หรือบางคนอาจเลือกที่จะนอนดูหนังสักเรื่องหนึ่งที่ตัวเองชอบอยู่กับบ้าน บางคนเลือกฟังเพลง ร้องเพลง วาดภาพ ช้อปปิ้ง หรือการพบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูง แต่ละคนก็มีกิจกรรมที่ทำแตกต่างกันไปต่างก็ล้วนแต่เป็นเรื่องที่สร้างความสุขให้กับตัวเอง กล่าวคือ คนที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกใบนี้คงเป็น “คนที่มีความสุข” จึงไม่แปลกนักที่คนที่มีอายุยืนที่สุดคือคนที่มีความสุขที่สุด เพราะความสุขที่แท้จริงยิ่งกว่ายาขนานชั้นดี ไม่ใช่เป็นเพียงคำที่ใช้เรียกความรู้สึก แต่หมายถึงปฏิกิริยาที่มีสารบางอย่างหลั่งออกมาที่เรียกว่า “สารแห่งความสุข” ความมหัศจรรย์ของความสุขจึงทำให้ร่างกายและหัวใจแข็งแรง เรียกได้ว่ามีความต้านทานต่อโรค ต่อสภาวะที่รุมเร้าหรือปัจจัยเสี่ยงต่อการคุกคามของอาการแทรกซ้อนต่าง ๆ ในอาการที่ป่วย ทำให้สามารถฟื้นตัวได้เร็ว อย่างรูปแบบการใช้ดนตรีบำบัดในคนป่วยที่สามารถทำให้สุขภาพร่างกายและจิตใจเข้มแข็งขึ้นมาได้เพราะเกิดจากความสุขแม้จะไม่ได้ทานยา ต่างจากคนที่ทานยาอย่างเดียวแต่ไม่ได้รับการบำบัดทางดนตรี สารมหัศจรรย์นี้ทำงานในร่างกาย ยิ่งหากเป็นคนปกติไม่ได้เจ็บป่วยแต่อย่างใด ความสุขนี้ถือว่าเป็นเกราะหรือภูมิต้านทานที่ดีให้กับตัวเองได้เป็นอย่างมากเลยทีเดียว เพราะจริง ๆ แล้วเราอาจมองข้ามไปว่าชีวิตทุกวันนี้เราเพียงต้องการทำเพื่อประโยชน์ที่จะได้รับ ทำเพื่อสร้างความมั่นคงและทำตามเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ จนลืมไปว่าแท้ที่สุดแล้วเราเพียงต้องการความสุขในชีวิต หากคุณค่าที่ควรจะได้รับในชีวิตคือสิ่งนี้แล้ว ทำไมเราจึงไม่รีบหารีบทำรีบสร้างความสุข…

จากกรณีข่าวเด็กนักเรียนชายชั้น ม.3 รุมทำร้ายเด็กชั้น ม.2 และให้แสดงพฤติกรรมก้มกราบที่เกิดขึ้นบนโลกโซเชียลในขณะนี้ กลายเป็นอีกหนึ่งแง่มุมที่สถานศึกษาจะต้องพิจารณาได้แล้วว่า กำลังเกิดอะไรขึ้นกับเด็กวัยรุ่นในสังคมไทย                 หากบอกว่าสิ่งที่เด็กนักเรียนรุ่นพี่ทำเกิดจากความคึกคะนอง หรือกิจกรรมที่เล่นกันระหว่างกลุ่มเพื่อน คนเป็นพ่อเป็นแม่และเป็นครู ก็คงต้องหาคำตอบร่วมกันแล้วละว่า อะไรที่ทำให้เด็กที่มีอายุเพียงเท่านี้คิดว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นคือเรื่องสนุกสนาน เพราะด้วยพฤติกรรมส่วนบุคคล วัฒนธรรมที่ปฏิบัติสืบต่อกันมา สังคมที่สร้างความคุ้นชิน หรือว่าการบ่งบอกสถานะตามชนชั้นกันแน่                 วัฒนธรรม คือ การกระทำหรือการปฏิบัติตนที่สืบทอดปฏิบัติกันมาอย่างต่อเนื่อง ความจริงแล้วการที่เด็กกลุ่มนี้สามารถที่จะทำร้ายเด็กอีกกลุ่มหนึ่งที่มีอายุน้อยกว่าได้อย่างไม่มีความเกรงกลัวที่จะถูกลงโทษ อาจจะมีสาเหตุมาจากการถูกกระทำมาก่อนก็ได้ เพราะในสมัยอดีตเมื่อครั้งที่เขายังเป็นเด็กอยู่ชั้น ม.2 เขาอาจจะเคยถูกรุ่นพี่ชั้น ม.3 ทำแบบที่เขาทำกับรุ่นน้องก็เป็นได้                 สังคม คือ สภาพแวดล้อมที่จะสามารถส่งผลต่อพฤติกรรมและการกระทำของคนๆ หนึ่ง ฉะนั้น การแสดงออกของพฤติกรรมเด็กหนึ่งคนย่อมต้องมีต้นตอมาจากการเลี้ยงดูหรือการปลูกฝั่งของคนในครอบครัว เพราะการที่เด็กจะมีพฤติกรรมก้าวร้าวและรุนแรงได้มากขนาดนี้ คงไม่อาจเกิดจากนิสัยใจคอจากภายในของเด็กจริงๆ เพียงอย่างเดียวอย่างแน่นอน เขาอาจจะเคยพบเห็นการใช้ความรุนแรงในครอบครัว หรืออาจจะเคยร่วมกันแสดงพฤติกรรมที่ไม่ดีร่วมกับรุ่นพี่ จึงทำให้พฤติกรรมเหล่านั้นติดตัวของเขามาโดยตลอด เช่นนั้นแล้วคำว่า สังคม จึงต้องหมายความรวมถึงทุกสิ่งอย่างที่วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวและชีวิตของเขา ก็คงต้องกลายเป็นหน้าที่ของพ่อแม่ และคุณครูที่จะต้องคอยแยกให้เขาว่าสังคมแบบไหนที่ควรเก็บ และสังคมแบบไหนที่ควรเมินหน้าหนี                 แบ่งชนชั้น บางทีจุดประสงค์หลักที่เด็กเหล่านั้นกระทำลงไปอาจจะแค่เพียงต้องการสื่อสารให้รู้ว่า คนมาก่อนนับเป็นพี่ คนมาหลังนับเป็นน้อง ดังนั้น รุ่นน้องก็จะต้องเคารพและเชื่อฟังรุ่นพี่ก็เท่านั้น…

เคยสงสัยกันไหมว่า? ทำไมความรักบางทีก็ดูสวยงาม บางทีก็ดูโหดร้าย บางครั้งก็ดูไม่ค่อยมีความหมาย บางครั้งก็ยิ่งใหญ่เกินจะไขว่คว้า เป็นสิ่งที่ยากนักที่จะพูดถึงเรื่องความรักบนโลกใบนี้ ถ้าให้ 100 คน มาพูดแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความรัก ว่าความรักมันคืออะไร มีความหมายต่อชีวิตคุณยังไง หากให้พูดก็มีความคิดเห็นที่แตกต่างกันออกไป 100 ความคิดเห็นกันเลยทีเดียว เพราะว่าทุกคนต่างก็ใช้ความรู้สึกของตนเองในการเชื่อมโยงเรื่องราวเกี่ยวกับความรักที่เกิดขึ้นทั้งหมดในชีวิตเพื่อแสดงออกมาเป็นมุมมองของแต่ละคน แต่ทุก ๆ มุมมองของความรักนั้นก็ล้วนมาจากประสบการณ์ที่เกิดขึ้น มุมมองที่มาจากเรื่องราวที่ได้พบเจอผ่านการออกแบบและสื่อสารความหมายต่อกันและกัน เกิดเป็นพฤติกรรมที่เลือกปฏิบัติที่จำเป็นต้องเอื้อเฟื้อและตอบสนองกัน ในที่นี้กล่าวคือความรักแบบคู่ชีวิต ที่กำลังจะนำเสนอให้เห็นว่า หากอยากให้มีความยั่งยืนนั้นควรเป็นอย่างไร?                 น่าเสียดายนักที่หลาย ๆ ครั้งความตั้งใจของคนเราที่อยากให้เป็น “กลับไม่เป็นดั่งใจหวัง” ความผิดหวังนำพาสู่ความหวาดกลัว ความไม่เชื่อมั่น เมื่อหลาย ๆ คนต้องเจอเรื่องราวที่ผิดหวังจากความรัก เพราะอยากให้รักเป็นดั่งใจหวังและปรารถนาแต่ก็ได้มาเพียงเศษเสี้ยวความรู้สึก ทำให้หลาย ๆ คู่ต้องเลิกรากันไปเพราะเหตุผลมากมายที่เอามาใช้เพื่อหาทางที่จะไม่เข้าใจกัน แน่นอนว่าหากความรักที่มีข้อแม้ตั้งแต่แรกโดยไม่ได้รับความชัดเจนหรือความเข้าใจกันแล้วนั้นย่อมมีวันที่ต้องเกิดปัญหาตามมา ในที่นี้กล่าวคือ หากความรักที่จะยั่งยืนได้จริงนั้นคือ ความรักที่มีคนสองคนยอมรับและจะหาวิธีเข้าใจกันสุดแล้วแต่จะมีปัญหาหรือข้อข้องใจอะไรก็ต้องยอมรับกันก่อนว่าจะเรียนรู้ซึ่งกันและกันและยอมรับที่จะปรับตัวเข้าหากัน ไม่เพียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่หมายถึงคนทั้งสองคนที่จะต้องทำด้วยความรู้สึกอันแท้จริง ความรักที่ดีคือการให้เกียรติซึ่งกันและกัน รักที่ดีคือรักที่สามารถเติมเต็มทุกเรื่องราวของกันและกัน ความรักที่ดีคือคอยอุ้มชูและสนับสนุนซึ่งกันและกันแต่คนเราหลาย ๆ คนมักยึดติดกับตัวเองมากจนเกินไป เมื่อต้องการอะไรก็ต้องได้รับอย่างนั้น แน่นอนว่ามันเป็นพื้นฐานความต้องการของมนุษย์โดยทั่วไปอยู่แล้วในเรื่องของความจำเป็นหรือตอบสนองสิ่งที่ต้องการให้สำเร็จ ทำให้ความคิดมักติดอยู่ในหัวเสมอว่าด้านใดก็ไม่สำคัญเท่ามุมมองของตนเองด้านเดียว จนลืมไปว่าอีกมุมมองหนึ่งที่ซึ่งควรเข้าใจและลืมไปว่าเคยได้ตกลงยอมรับที่จะปรับตัวเข้าหาคนที่ซึ่งเป็นคนรักนั้นมันได้หายไปเพราะความคิดที่มีด้านเดียว จนเกิดเป็น “ความคิดที่เห็นแก่ตัว”…

ตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ เราถูกปลูกฝังให้ความทำดีมาตลอดจนโต ไม่ว่าไปที่ไหนผู้คนจะยกย่องคนที่ทำความดี ซึ่งมีทั้งคนที่ทำเพราะตั้งใจทำจริง ๆ กับคนที่ทำเพราะอยากได้รับการยกย่องเชิดชู แต่ว่าการทำความดีก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นกัน ไม่เช่นนั้นในสังคมเราคงไม่มีตำรวจไว้จับผู้ร้าย คงไม่มีคุกไว้ขัง ดังนั้นการจะหาคนที่ทำความดีเพราะมีความตั้งใจจริงในสังคมปัจจุบันก็ไม่ง่ายสักเท่าไหร่ จากกรณีข่าวกู้ภัย 2 กลุ่มตีกันเพราะแย่งผู้ประสบอุบัติเหตุถือเป็นข่าวที่ค่อนข้างน่าตกใจเลยทีเดียว จากที่ทราบกันดีว่า เมื่อเกิดอุบัติเหตุใด ๆ ก็ตาม จะมีมูลนิธิต่าง ๆ มาคอยช่วยเหลือผู้ที่เดือดร้อน ส่วนใหญ่ก็จะเป็นจิตอาสาที่มีใจมุ่งมั่นอยากช่วยเหลือผู้อื่น นี่คือสิ่งที่เราคิดกัน แต่ปัจจุบันการทำความดีถ้าไม่มีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้องก็หาได้ยากมากจริง ๆ จากเหตุการณ์ดังกล่าว หากมีความตั้งใจที่จะช่วยเหลือผู้อื่นจริง กู้ภัยทั้ง 2 ฝ่ายควรจะระงับอารมณ์และสนใจผู้ได้รับบาดเจ็บมากกว่าจะก่อเหตุทะเลาะวิวาท แล้วถ้าจุดมุ่งหมายไม่ใช่การทำความดีแล้วคืออะไร ในปัจจุบันมูลนิธิ สมาคม กู้ภัยต่าง ๆ ผุดขึ้นมามากมายราวกับดอกเห็ด มีหลายแห่งที่มีเจตจำนงและเป้าหมายที่ต้องการจะช่วยเหลือผู้อื่นจริง ๆ แต่ก็มีจำนวนไม่น้อยเช่นกันที่อาศัยช่องโหว่บางอย่างในการทำให้เกิดผลประโยชน์แก่ตนเอง แต่ถ้าถามว่า แล้วการมาทำส่วนนี้ได้ผลประโยชน์อะไร เพราะการช่วยเหลือผู้บาดเจ็บหรือกู้ภัยต่าง ๆ ก็ต้องใช้ทั้งแรงกายแรงใจ แถมยังเป็นงานที่หนักและเหนื่อยด้วย และนี่คือผลพลอยได้ที่จะตามคือ เงินบริจาค ไม่ว่าจะเป็นเงินค่าเก็บศพ หรือเงินสมทบทุนช่วยเหลือจากผู้มีจิตเมตตาต่าง ๆ เงินสนับสนุน สนับสนุนอุปกรณ์ พาหนะ ต่าง ๆ…

ถ้าจะพูดถึงกระแสข่าวปัจจุบันที่กำลังมาแรงไม่แพ้เรื่องฝุ่น PM 2.5 ในขณะนี้ ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของการลงสมัครเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร (ส.ส.) เป็นแน่แท้ เพราะการเลือกตั้งในครั้งนี้จะเป็นอีกหนึ่งครั้งที่ต้องถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์การเมืองของไทย ทำให้กลายเป็นกระแสฮือฮาที่ประเทศไทยกำลังจะกลับเข้าสู่ระบอบประชาธิปไตยกันอีกครั้ง หลังจากที่ห่างหายจากการเลือกตั้งมานานถึง 5 ปี ตั้งแต่ปี 2557                 แต่ไม่ว่าการเลือกตั้งจะผ่านไปกี่หนกี่ครั้ง สิ่งที่ยังคงเป็นความต้องการของประชาชนและความคาดหวังจะได้รับจากการเลือกตั้ง คือคนที่มีความรู้ ความสามารถในการพัฒนาประเทศชาติให้เจริญก้าวหน้า แต่ก็ยังไม่มั่นใจสักเท่าไรว่า ในการเลือกตั้งที่ผ่านมานั้น สามารถตอบโจทย์ความต้องการของประชาชนได้แท้จริงหรือไม่ กระนั้น หากจะต้องเลือกตั้งใหม่ในครั้งนี้ ความต้องการของประชาชนก็คงจะไม่ต่างจากครั้งที่ผ่าน ๆ มา คงมีคนอยู่ไม่กี่ประเภทหรอกที่คนไทยอยากจะได้มาทำหน้าที่ผู้นำ ซึ่งผู้นำคนนั้นก็ควรจะมีคุณสมบัติอย่างน้อย 3 ข้อ ดังนี้                 1. ความจริงใจ                 หากผู้นำยังไม่มีความจริงใจต่อตนเองและผู้อื่นแล้ว ก็อย่าหวังว่าคน ๆ นั้นจะมีความจริงใจต่อประเทศชาติ เมื่อจุดเริ่มต้นพื้นฐานยังไม่มีความจริงใจให้คนทั้งประเทศ และคนทั้งประเทศจะเชื่อมั่นและไว้วางใจให้บริหารประเทศและงบประมาณของแผ่นดินได้อย่างไร อย่าเพียงสร้างความจริงใจและหวังดีให้กับคนไทยทั้งประเทศได้เห็นแค่เฉพาะช่วงหาเสียงเลือกตั้ง แต่ขอให้ความจริงใจและหวังดีนั้นมันออกมาจากใจจริง ๆ น่าจะดีกว่า                 2. ไม่คดโกง                 ลองคิดดูว่าประชาชนจะรู้สึกแย่แค่ไหนที่เงินภาษีทุกบาททุกสตางค์ที่หามาด้วยความยากลำบาก กำลังกลายเป็นเม็ดเงินให้ผู้นำหรือผู้มีอำนาจนำไปใช้ในเรื่องส่วนตัวที่ไม่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาประเทศ และคนที่นำไปใช้นั้นมีความสุขจากการใช้งานส่วนรวมจริงหรือ คงไม่มีคนไทยคนไหนใครกล้าพูดอย่างเต็มปากหรอกว่า ประเทศไทยเป็นประเทศที่ปลอดการทุจริตคอรัปชั่น…