ความพอเพียง แบบไหนถึงเรียกว่า “เพียงพอ”

จากกรณีข่าวของช่างภาพเยาวชนจิตอาสา ที่ได้ร่วมบันทึกภาพเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ พระราชพิธีบรมราชาภิเษก สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมหาวชิราลงกรณบดินทรเทพยวรางกูร เพื่อส่งไปยังหอจดหมายเหตุ โดยผู้ใช้โซเชียลรายหนึ่งได้ Post รูปเยาวชน 5 คน ในมือของแต่ละคนมีกล้องขนาดใหญ่อยู่ด้วย แต่ก็มีกระแสดราม่าเกิดขึ้น เมื่อมีผู้ใช้โซเชียลบางส่วนได้วิจารณ์เกี่ยวกับราคาของกล้องที่ค่อนข้างแพงและผู้ครอบครองยังเป็นเยาวชนที่อายุยังน้อย เลยได้เกิดคำวิจารณ์เช่น “ไม่รวยเป็นจิตอาสาไม่ได้นะจ๊ะงานนี้ แต่ก็โอนะทำให้ฟรี ๆ” ซึ่งก็มีผู้ใช้โซเชียลจำนวนมากที่ออกมาปกป้องว่า น้องมีจิตอาสาที่จะช่วยเหลือสังคมและการที่ครอบครัวน้องจะร่ำรวยมีเงินซื้อกล้องตัวแพง ๆ ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะถือเป็นการสนับสนุนเด็ก ๆ ในสิ่งที่ชอบอย่างเต็มที่ การแบ่งชนชั้นทางสังคมไทยมีมาตั้งแต่สมัยอดีตและปัจจุบันก็ได้บางเบาลงไปค่อนข้างเยอะแล้ว แต่ก็ยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่ใช้สิ่งที่ตนเองถูกปลูกฝังตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ จากพ่อแม่ หรือสื่อละครมาขีดเส้นแบ่งให้ตนเองแตกต่างจากคนอื่น จากกรณีนี้ยังเห็นได้ว่า ภาพการแบ่งชนชั้นทางสังคมของไทยยังคงมีอยู่ ในขณะที่หลายคนเรียกร้องให้เกิดความเท่าเทียมกันทางสังคมแต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้ว ตนเองก็มีส่วนในการแบ่งชนชั้น ไม่ว่าจะเป็น รวยจน เก่งหรือไม่เก่ง มีชื่อเสียงหรือไม่มี หากเราได้ลองติดตามสังคมอย่างต่อเนื่อง จะเห็นได้ว่าความคิดของคนจำนวนไม่น้อยที่ตีกรอบให้กับตนเองโดยอ้างสิ่งต่าง ๆ ดังกล่าวและแสดงออกมาแบบดราม่าข้างต้น หลายคนแสดงออกการแบ่งชนชั้นของตนเองมาในรูปแบบความอิจฉา กลายเป็นโกรธเกลียด หรือไม่ชอบใจบุคคลที่แตกต่างจากตนเองไปเลย แม้ว่าจะไม่มีใครมานั่งบอกหรือต่อว่า แต่กลุ่มคนลักษณะนี้จะชิงแบ่งแยกตนเองออกก่อน อีกนัยหนึ่งก็เพื่อแสดงจุดยืนและปกป้องตนเอง คิดว่าการกระทำดังกล่าวจะช่วยให้ตนเองรู้สึกสบายใจและทัดเทียมมากยิ่งขึ้น อาจเพราะมีปมภายในจิตใจหรืออยากมีแบบคนอื่นแต่ไม่มีแรงฮึดมากพอที่จะทำ แต่ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ตาม เราจะมักเห็นคนที่มักแสดงความเห็นแนวนี้ในโลกโซเชียลเสมอ หากมีคนรวยกว่า หน้าตาดีกว่า เก่งกว่า ก็จะมานั่งตัดพ้อกับโลกและกับตนเองว่าคงไม่มีและพยายามหาข้อเสียอื่น ๆ มาหักล้างข้อดีหรือความโชคดีของคนอื่น…

จากกรณีข่าวเด็กนักเรียนชายชั้น ม.3 รุมทำร้ายเด็กชั้น ม.2 และให้แสดงพฤติกรรมก้มกราบที่เกิดขึ้นบนโลกโซเชียลในขณะนี้ กลายเป็นอีกหนึ่งแง่มุมที่สถานศึกษาจะต้องพิจารณาได้แล้วว่า กำลังเกิดอะไรขึ้นกับเด็กวัยรุ่นในสังคมไทย                 หากบอกว่าสิ่งที่เด็กนักเรียนรุ่นพี่ทำเกิดจากความคึกคะนอง หรือกิจกรรมที่เล่นกันระหว่างกลุ่มเพื่อน คนเป็นพ่อเป็นแม่และเป็นครู ก็คงต้องหาคำตอบร่วมกันแล้วละว่า อะไรที่ทำให้เด็กที่มีอายุเพียงเท่านี้คิดว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นคือเรื่องสนุกสนาน เพราะด้วยพฤติกรรมส่วนบุคคล วัฒนธรรมที่ปฏิบัติสืบต่อกันมา สังคมที่สร้างความคุ้นชิน หรือว่าการบ่งบอกสถานะตามชนชั้นกันแน่                 วัฒนธรรม คือ การกระทำหรือการปฏิบัติตนที่สืบทอดปฏิบัติกันมาอย่างต่อเนื่อง ความจริงแล้วการที่เด็กกลุ่มนี้สามารถที่จะทำร้ายเด็กอีกกลุ่มหนึ่งที่มีอายุน้อยกว่าได้อย่างไม่มีความเกรงกลัวที่จะถูกลงโทษ อาจจะมีสาเหตุมาจากการถูกกระทำมาก่อนก็ได้ เพราะในสมัยอดีตเมื่อครั้งที่เขายังเป็นเด็กอยู่ชั้น ม.2 เขาอาจจะเคยถูกรุ่นพี่ชั้น ม.3 ทำแบบที่เขาทำกับรุ่นน้องก็เป็นได้                 สังคม คือ สภาพแวดล้อมที่จะสามารถส่งผลต่อพฤติกรรมและการกระทำของคนๆ หนึ่ง ฉะนั้น การแสดงออกของพฤติกรรมเด็กหนึ่งคนย่อมต้องมีต้นตอมาจากการเลี้ยงดูหรือการปลูกฝั่งของคนในครอบครัว เพราะการที่เด็กจะมีพฤติกรรมก้าวร้าวและรุนแรงได้มากขนาดนี้ คงไม่อาจเกิดจากนิสัยใจคอจากภายในของเด็กจริงๆ เพียงอย่างเดียวอย่างแน่นอน เขาอาจจะเคยพบเห็นการใช้ความรุนแรงในครอบครัว หรืออาจจะเคยร่วมกันแสดงพฤติกรรมที่ไม่ดีร่วมกับรุ่นพี่ จึงทำให้พฤติกรรมเหล่านั้นติดตัวของเขามาโดยตลอด เช่นนั้นแล้วคำว่า สังคม จึงต้องหมายความรวมถึงทุกสิ่งอย่างที่วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวและชีวิตของเขา ก็คงต้องกลายเป็นหน้าที่ของพ่อแม่ และคุณครูที่จะต้องคอยแยกให้เขาว่าสังคมแบบไหนที่ควรเก็บ และสังคมแบบไหนที่ควรเมินหน้าหนี                 แบ่งชนชั้น บางทีจุดประสงค์หลักที่เด็กเหล่านั้นกระทำลงไปอาจจะแค่เพียงต้องการสื่อสารให้รู้ว่า คนมาก่อนนับเป็นพี่ คนมาหลังนับเป็นน้อง ดังนั้น รุ่นน้องก็จะต้องเคารพและเชื่อฟังรุ่นพี่ก็เท่านั้น…

เคยสงสัยกันไหมว่า? ทำไมความรักบางทีก็ดูสวยงาม บางทีก็ดูโหดร้าย บางครั้งก็ดูไม่ค่อยมีความหมาย บางครั้งก็ยิ่งใหญ่เกินจะไขว่คว้า เป็นสิ่งที่ยากนักที่จะพูดถึงเรื่องความรักบนโลกใบนี้ ถ้าให้ 100 คน มาพูดแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความรัก ว่าความรักมันคืออะไร มีความหมายต่อชีวิตคุณยังไง หากให้พูดก็มีความคิดเห็นที่แตกต่างกันออกไป 100 ความคิดเห็นกันเลยทีเดียว เพราะว่าทุกคนต่างก็ใช้ความรู้สึกของตนเองในการเชื่อมโยงเรื่องราวเกี่ยวกับความรักที่เกิดขึ้นทั้งหมดในชีวิตเพื่อแสดงออกมาเป็นมุมมองของแต่ละคน แต่ทุก ๆ มุมมองของความรักนั้นก็ล้วนมาจากประสบการณ์ที่เกิดขึ้น มุมมองที่มาจากเรื่องราวที่ได้พบเจอผ่านการออกแบบและสื่อสารความหมายต่อกันและกัน เกิดเป็นพฤติกรรมที่เลือกปฏิบัติที่จำเป็นต้องเอื้อเฟื้อและตอบสนองกัน ในที่นี้กล่าวคือความรักแบบคู่ชีวิต ที่กำลังจะนำเสนอให้เห็นว่า หากอยากให้มีความยั่งยืนนั้นควรเป็นอย่างไร?                 น่าเสียดายนักที่หลาย ๆ ครั้งความตั้งใจของคนเราที่อยากให้เป็น “กลับไม่เป็นดั่งใจหวัง” ความผิดหวังนำพาสู่ความหวาดกลัว ความไม่เชื่อมั่น เมื่อหลาย ๆ คนต้องเจอเรื่องราวที่ผิดหวังจากความรัก เพราะอยากให้รักเป็นดั่งใจหวังและปรารถนาแต่ก็ได้มาเพียงเศษเสี้ยวความรู้สึก ทำให้หลาย ๆ คู่ต้องเลิกรากันไปเพราะเหตุผลมากมายที่เอามาใช้เพื่อหาทางที่จะไม่เข้าใจกัน แน่นอนว่าหากความรักที่มีข้อแม้ตั้งแต่แรกโดยไม่ได้รับความชัดเจนหรือความเข้าใจกันแล้วนั้นย่อมมีวันที่ต้องเกิดปัญหาตามมา ในที่นี้กล่าวคือ หากความรักที่จะยั่งยืนได้จริงนั้นคือ ความรักที่มีคนสองคนยอมรับและจะหาวิธีเข้าใจกันสุดแล้วแต่จะมีปัญหาหรือข้อข้องใจอะไรก็ต้องยอมรับกันก่อนว่าจะเรียนรู้ซึ่งกันและกันและยอมรับที่จะปรับตัวเข้าหากัน ไม่เพียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่หมายถึงคนทั้งสองคนที่จะต้องทำด้วยความรู้สึกอันแท้จริง ความรักที่ดีคือการให้เกียรติซึ่งกันและกัน รักที่ดีคือรักที่สามารถเติมเต็มทุกเรื่องราวของกันและกัน ความรักที่ดีคือคอยอุ้มชูและสนับสนุนซึ่งกันและกันแต่คนเราหลาย ๆ คนมักยึดติดกับตัวเองมากจนเกินไป เมื่อต้องการอะไรก็ต้องได้รับอย่างนั้น แน่นอนว่ามันเป็นพื้นฐานความต้องการของมนุษย์โดยทั่วไปอยู่แล้วในเรื่องของความจำเป็นหรือตอบสนองสิ่งที่ต้องการให้สำเร็จ ทำให้ความคิดมักติดอยู่ในหัวเสมอว่าด้านใดก็ไม่สำคัญเท่ามุมมองของตนเองด้านเดียว จนลืมไปว่าอีกมุมมองหนึ่งที่ซึ่งควรเข้าใจและลืมไปว่าเคยได้ตกลงยอมรับที่จะปรับตัวเข้าหาคนที่ซึ่งเป็นคนรักนั้นมันได้หายไปเพราะความคิดที่มีด้านเดียว จนเกิดเป็น “ความคิดที่เห็นแก่ตัว”…

ถ้าจะพูดถึงกระแสข่าวปัจจุบันที่กำลังมาแรงไม่แพ้เรื่องฝุ่น PM 2.5 ในขณะนี้ ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของการลงสมัครเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร (ส.ส.) เป็นแน่แท้ เพราะการเลือกตั้งในครั้งนี้จะเป็นอีกหนึ่งครั้งที่ต้องถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์การเมืองของไทย ทำให้กลายเป็นกระแสฮือฮาที่ประเทศไทยกำลังจะกลับเข้าสู่ระบอบประชาธิปไตยกันอีกครั้ง หลังจากที่ห่างหายจากการเลือกตั้งมานานถึง 5 ปี ตั้งแต่ปี 2557                 แต่ไม่ว่าการเลือกตั้งจะผ่านไปกี่หนกี่ครั้ง สิ่งที่ยังคงเป็นความต้องการของประชาชนและความคาดหวังจะได้รับจากการเลือกตั้ง คือคนที่มีความรู้ ความสามารถในการพัฒนาประเทศชาติให้เจริญก้าวหน้า แต่ก็ยังไม่มั่นใจสักเท่าไรว่า ในการเลือกตั้งที่ผ่านมานั้น สามารถตอบโจทย์ความต้องการของประชาชนได้แท้จริงหรือไม่ กระนั้น หากจะต้องเลือกตั้งใหม่ในครั้งนี้ ความต้องการของประชาชนก็คงจะไม่ต่างจากครั้งที่ผ่าน ๆ มา คงมีคนอยู่ไม่กี่ประเภทหรอกที่คนไทยอยากจะได้มาทำหน้าที่ผู้นำ ซึ่งผู้นำคนนั้นก็ควรจะมีคุณสมบัติอย่างน้อย 3 ข้อ ดังนี้                 1. ความจริงใจ                 หากผู้นำยังไม่มีความจริงใจต่อตนเองและผู้อื่นแล้ว ก็อย่าหวังว่าคน ๆ นั้นจะมีความจริงใจต่อประเทศชาติ เมื่อจุดเริ่มต้นพื้นฐานยังไม่มีความจริงใจให้คนทั้งประเทศ และคนทั้งประเทศจะเชื่อมั่นและไว้วางใจให้บริหารประเทศและงบประมาณของแผ่นดินได้อย่างไร อย่าเพียงสร้างความจริงใจและหวังดีให้กับคนไทยทั้งประเทศได้เห็นแค่เฉพาะช่วงหาเสียงเลือกตั้ง แต่ขอให้ความจริงใจและหวังดีนั้นมันออกมาจากใจจริง ๆ น่าจะดีกว่า                 2. ไม่คดโกง                 ลองคิดดูว่าประชาชนจะรู้สึกแย่แค่ไหนที่เงินภาษีทุกบาททุกสตางค์ที่หามาด้วยความยากลำบาก กำลังกลายเป็นเม็ดเงินให้ผู้นำหรือผู้มีอำนาจนำไปใช้ในเรื่องส่วนตัวที่ไม่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาประเทศ และคนที่นำไปใช้นั้นมีความสุขจากการใช้งานส่วนรวมจริงหรือ คงไม่มีคนไทยคนไหนใครกล้าพูดอย่างเต็มปากหรอกว่า ประเทศไทยเป็นประเทศที่ปลอดการทุจริตคอรัปชั่น…

การศึกษาของไทยในปัจจุบัน ถือได้ว่ามีการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง ด้วยการจัดทำแผนการเรียนการสอนที่สามารถประยุกต์ให้เข้ากับยุคสมัย ตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายาย มาจนถึงยุคปัจจุบัน แก้ว กล้า มานี ชูใจ ฯลฯ รวมไปถึงสื่อต่าง ๆ ที่มีการพัฒนานำมาใช้ประกอบการเรียนการสอน ทำให้เปิดมิติใหม่ของการเรียนที่มีวิสัยทัศน์และมุมมองที่กว้างออกไป ไม่ใช่แค่การเรียนที่มีอยู่แค่ในห้องเรียนสี่เหลี่ยมแคบ ๆ  หรือกระดาษโรเนียวสีเปื้อน ๆ หมึกจาง ๆ หรือแม้กระทั่งช่องทางและโอกาสในการค้นคว้าหาความรู้ใหม่ ๆ อย่างการใช้สื่ออินเตอร์เน็ตในการค้นคว้า หาข้อมูลเพื่อใช้ประกอบกับการเรียนรู้ เพื่อส่งเสริมให้สามารถพัฒนาทักษะได้อย่างกว้างขวางและรวดเร็ว ทั้งนี้เพราะเพื่อการแข่งขันทางด้านวิชาการ ความสามารถ และการส่งเสริมผู้เรียนนั้นสามารถนำความรู้ในสายอาชีพนั้นไปใช้ได้จริงในอนาคต                 เป็นคำถามที่ใครหลาย ๆ คนยังสงสัยและคิดไม่ตกเลยว่า หากจะให้เลือกเรียนในสาขาวิชาชีพใดก็คงจะเป็นเรื่องที่น่าลำบากใจของใครหลาย ๆ คนที่กำลังจะตัดสินใจว่า อนาคตต่อไปนี้จะไปในทิศทางใด และเชื่อว่าหลาย ๆ คนก็กลัวกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ว่าจะมีผลอย่างไรต่ออนาคต ยังคงกังวลอยู่ในใจว่าถ้าหากเลือกสิ่งนี้แล้วจะดีต่อตัวเองหรือไม่ แน่นอนว่าหากเลือกผิดหรือไม่เป็นไปตามที่ตั้งใจก็ย่อมทำให้ยากต่อการเรียนรู้ และส่งผลที่ไม่ค่อยดีต่อความรู้สึกและจิตใจมากนัก ท้ายที่สุดแล้วก็ส่งผลให้ตัวเองไม่มีความสุขและเป้าหมายที่ตั้งใจนั้นก็สำเร็จได้ยากขึ้น หลาย ๆ คนกลัวว่าจะเสียเวลา หลาย ๆ คนกลัวว่าจะคิดผิด เพราะการที่ยังไม่ชัดเจนกับความรู้สึก ความสามารถของตนเองว่าสิ่งไหนที่รักและทำได้อย่างแท้จริง สิ่งหนึ่งที่จะสามารถทำให้ตนเองนั้นเลือกเรียนในสายอาชีพที่ถนัดคือการนำเอาความชอบหรือความถนัดของตนเอง มาทำการวิเคราะห์ร่วมกับลักษณะนิสัยพื้นฐานของตนเอง มุมมอง ข้อดี…